Rabarbar nie jednemu kojarzy się z wiosennym plackiem czy tez kompotem. Przez jednych uwielbiany, dla innych obojętny czy też niesmaczny. Warto mimo to, zaczerpnąć nieco informacji na jego temat.
Rabarbar, czyli rzewień od dawna był stosowany jako roślina lecznicza, głównie w rejonie Chin. W Europie spopularyzowany dzięki między innymi podróżnikowi Marco Polo oraz polskiemu badaczowi Przewalskiemu.
Rzewień należy do rodziny rdestowatych. Surowcem leczniczym są kłącza i korzenie. Roślina zawiera liczne antrazwiązki, między innymi połączenia glikozydowe.To właśnie one decydują o leczniczym charakterze tej rośliny. Mają bowiem działanie przeciwzapalne czy tez ściągające. Wpływają korzystnie na trawienie a w odpowiednich ilościach wykazują działanie przeczyszczające.
Rzewień zawiera takie antazwiązki jak antraglikozydy (związki estropodobne) oraz inne substancje czynne takie jak np. kwas chryzofanowy, emodyna, garbniki, żywice, barwniki i inne.
Znajdują się tu także witaminy A, B, C oraz D a także żelazo, potas, magnez i wapń.
Gatunkiem rzewienia, który wykorzystywany jest w kuchni jest rzewień ogrodowy- czyli popularny rabarbar. Ma kwaskowaty smak i spożywać można go zarówno na surowo jak i przetworzony. Zawiera kwasy, między innymi jabłkowy i szczawiowy. W nadmiarze kwas szczawiowy wpływa na usuwanie wapnia z organizmu, tworząc trudno rozpuszczalny szczawian wapnia, który może odkładać się w układzie moczowym, w postaci kamieni nerkowych. Powinny o tym pamiętać osoby chorujące na schorzenia układu moczowego, artretyzm.
Nie zaleca się podawanie większych ilości rabarbaru dzieciom. Warto jednak podkreślić, że kwas szczawiowy ulega częściowemu rozkładowi pod wpływem temperatury, więc kawałek placka z rabarbarem nie powinien nikomu zaszkodzić.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz